خداحافظ ای نخــــــــل ها چاها

دگر نشـــــنوید از علـــــــــی آه ها

که شام علــــــــی گشته دیگر سحــــــر

که امشــــــــب رود نزد پیغمـــــــبر . . .

ﻣﺤﺮﺍﺏ! ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:

ﯾﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ! ﺩﻋﺎﯼ ﻋﻠﯽ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﺪ***

ﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺳﻔﯿﺪ ﺯﻫﺠﺮﺍﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ***

ﺟﺮﻣﺶ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﺷﺪ؟***

نوزده بار صدا زد به خود آ بنده‌ی من

بنده‌ی خسته‌ی بیچاره‌ی شرمنده‌ی من

نوزده مرتبه فرموده بیا می‌بخشم

ای گنهکار پشیمان سرافکنده‌ی من

نوزده بار فراخوان عمومی داده

که کجا می‌روی ای عبد گریزنده‌ی من

هر کجا هم بروی عاقبت آیی به برم

پس از آن روز ازل باش پناهنده‌ی من

به خروش آمد و دنبال شبستانی گشت

ناگهان این دل محزون غم‌آکنده‌ی من

بعد یک عمر فرار از تو و عصیان کردن

پر شده از بدی و دلهره پرونده‌ی من

به زمین خورده‌ام ای دوست بلندم گردان

بگذر از جرم من ای خالق بخشنده‌ی من

وای اگر دست نگیری ز من و باز شود

در شب قدر تو تنها دل بازنده‌ی من

مصطفی کارگر

روزی مجنون از روی سجاده  شخصی در حال نماز عبور کرد مرد نماز را شکست و گفت مردک من در حال راز و نیاز با خدا بودم تو چگونه این رشته بریدی مجنون لبخندی زد و گفت من عاشق دختری هستم تو را ندیدم تو عاشق خدایی و مرا دیدی؟